Abram Hoffer (1917-2009) był pionierem psychiatrii, który z powodzeniem zastosował biochemię do sztuki psychiatrii. „Choroba psychiczna jest zazwyczaj chorobą biochemiczną. Schizofrenia to zależność od niacyny” – mówił Abram Hoffer. Wnioski te formułował na podstawie badań. Jego badania z 1952 roku, pierwsze w historii psychiatrii badania z podwójnie ślepą próbą i kontrolą placebo, wykazały skuteczność witaminy B3 w leczeniu schizofrenii. Kolejne badania i doświadczenia z pacjentami tylko to potwierdziły. Podsumowując jego dorobek – jest on po prostu niezwykły. Ten kanadyjski lekarz opublikował 36 książek i ponad 600 publikacji naukowych. Zmienił życie tysięcy swoich pacjentów, których leczył, wpływając także na tych, którzy mieli doświadczenia z nim jedynie poprzez jego publikacje czy książki. Zapraszam do zapoznania się z jego życiorysem.
Życiorys Abrama Hoffera
Abram Hoffer urodził się na farmie w południowym Saskatchewan (Kanada) w 1917 roku. Miał troje starszego rodzeństwa.
Połączył swoje zainteresowanie biochemią ze swoim pierwotnym zainteresowaniem rolnictwem, zdobywając tytuł magistra chemii rolniczej w 1940 roku na Uniwersytecie Saskatchewan w Saskatoon. W ramach stypendium dla absolwentów studiował przez następny rok na kampusie St. Paul Uniwersytetu w Minnesocie, a następnie pracował w laboratorium mąki w Winnipeg, opracowując chemiczne metody oznaczania tiaminy w mące i innych produktach pszennych oraz przeprowadzając analizę kontrolną, aby upewnić się, że do mąki została dodana odpowiednia ilość witamin. Zrobił swoje badania w kierunku doktoratu w tym laboratorium i otrzymał dyplom w 1944 roku.
Abram Hoffer zainteresował się żywieniem człowieka i zapisał się na medycynę na Uniwersytecie Saskatchewan w 1945 roku. W międzyczasie otrzymał ofertę pracy, jako profesor chemii rolnej, jednakże podtrzymał swoje postanowienie o podjęciu studiów medycznych.
Po dwóch latach przedklinicznych, a następnie dwóch latach klinicznych na Uniwersytecie w Toronto, w 1949 roku uzyskał tytuł doktora medycyny. Podczas stażu w 1950 roku zaproponowano mu stanowisko profesora biochemii.
Jeśli chodzi o jego życie prywatne to w 1942 roku poślubił Rose Miller. Z ich związku na świat przyszło troje dzieci: Bill (ur. 1944), John (ur. 1947) i Miriam (ur. 1949).
Rozpoczęcie badań psychiatrycznych
Odbył roczny staż w City Hospital w Saskatoon, planując rozpoczęcie praktyki ogólnej, ale mając nadzieję, że w końcu będzie mógł zająć się badaniami. Podczas stażu zainteresował się psychiatrią, a zwłaszcza medycyną psychosomatyczną. Pod koniec roku złożył podanie o pracę w Psychiatric Services Branch, Department of Public Health w Reginie (Sask). Rozmawiał z szefem, doktorem D. G. McKerracher’em, o połączeniu swoich zainteresowań w medycynie, chemii i psychiatrii na stanowisku badawczym. Dołączył do niego 1 lipca 1951 roku. Otrzymał trzy misje: (1) opanować psychiatrię w ramach przygotowań do kwalifikacji do specjalizacji; w 1954 roku uzyskał pełne kwalifikacje, a kilka lat później został członkiem Royal College of Physicians and Surgeons (Kanada). (2) Być konsultantem w dziedzinie biochemii w szpitalu ogólnym w Reginie oraz (3) zainicjować program badań nad psychiatrią.
W styczniu i lutym 1951 roku przez sześć tygodni zwiedzał z żoną nieliczne ośrodki badawcze w dziedzinie psychiatrii w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Okazało się to bardzo cenne, gdy później zdecydowali, jaki program badawczy rozpoczną. Trzy najbardziej pamiętne dla niego wizyty odbyły się u dr Nolana D. C. Lewisa w Instytucie Psychiatrycznym w Nowym Jorku, u dr H. Kluvera w Culver Hall na Uniwersytecie w Chicago oraz u dr Franza Alexandra w kierowanym przez niego instytucie psychoanalitycznym. Lewis i Kluver zapoznali go z fascynującymi możliwościami halucynogenów, zwłaszcza meskaliny, a w klinice dr Alexandra dowiedział się, że medycyna psychosomatyczna nie ma podstaw w rzeczywistości.
Dr H. Osmond dołączył do nich w Saskatchewan jesienią 1952 roku. Wkrótce byli dobrymi przyjaciółmi i bliskimi współpracownikami. Organizowali i kierowali programem badawczym aż do jego odejścia w 1960 roku, a Abram Hoffer przeszedł do prywatnej praktyki w 1967 roku.
Postanowili zająć się najważniejszym pojedynczym problemem, schizofrenią. Połowa ich łóżek w szpitalach psychiatrycznych była zajęta przez tych pacjentów, a jedną czwartą wszystkich łóżek szpitalnych w Kanadzie stanowili ci pacjenci. Ale mieli bardzo mało namacalnych tropów. Psychoanaliza wkraczała do psychiatrii w Ameryce Północnej, a psychiatrzy biologiczni stanęli w obliczu nieuchronnej klęski w swoich poglądach na temat natury tej choroby.
Dr Osmond i dr J. Smythies odkryli, że doświadczenie meskaliny przypomina doświadczenie schizofreniczne, i on i Smythies postulowali, że w ciele może znajdować się substancja o właściwościach meskaliny i związana z adrenaliną. Dr Osmond i Abram Hoffer rozwinęli ten pomysł, który stał się znany jako hipoteza adrenochromowa schizofrenii.
W 1954 roku otrzymali bardzo duży grant od Fundacji Rockefellera na kontynuowanie tych badań. Zanim dostał grant, miał pojechać do Europy i odwiedzić tamtejsze ośrodki badawcze. Zanim zakończył badania, mieli już bardzo dużą, dobrze ugruntowaną grupę badawczą, w której psycholodzy, psychiatrzy, pielęgniarki i pracownicy socjalni pracowali razem.
Wynikiem tych badań są następujące odkrycia: (1) Adrenochrom jest halucynogenem, (2) że może być wytwarzany w ciele. Obecnie wiadomo, że jest obecny i łatwo go zmierzyć. (3) Megadawki witaminy B-3 i kwasu askorbinowego były terapeutyczne w przypadku schizofrenii. Było to jednym z korzeni ortomolekularnej psychiatrii i medycyny, jakie znamy dzisiaj. (4) Niacyna obniża poziom cholesterolu. Witamina ta jest obecnie jednym ze światowych standardów w tym zakresie. Przedłuża również życie i nie zwiększa liczby zgonów z powodu aktów przemocy, jak niektóre inne związki obniżające poziom cholesterolu. (5) Testy HOD (Hoffer-Osmond Diagnostic) i EWI pomagają w diagnozowaniu schizofrenii. To doskonały test, mało znany profesji.
Prowadząc te badania, byli pierwszymi psychiatrami w Ameryce, którzy przeprowadzili kontrolowane testy z podwójnie ślepą próbą, a później jako pierwsi rozpoznali i opublikowali wiele jego wad i niedoskonałości. Ich odkryciu, że niacyna obniża poziom cholesterolu, opublikowanemu w 1955 roku, przypisuje się zapoczątkowanie nowego paradygmatu w medycynie żywieniowej, czyli stosowania witamin w leczeniu, a nie tylko zapobieganiu chorobom niedoborowym.
Abram Hoffer zrezygnował z dwóch stanowisk, profesora nadzwyczajnego psychiatrii i dyrektora badań psychiatrycznych, ponieważ jego wolność publikowania i omawiania ich prób terapeutycznych z użyciem witamin była poważnie ograniczana przez jego dwóch głównych pracodawców, Uniwersytet Saskatchewan i Departament Zdrowia Publicznego. Środowisko psychiatryczne gwałtownie sprzeciwiało się ich pracy, która nie miała poparcia firm farmaceutycznych, promujących własne produkty, środki uspokajające. Nie podjęto ani jednej próby powtórzenia ich kontrolowanych badań z podwójnie ślepą próbą (było ich pięć) ani zbadania ich twierdzeń klinicznie. Zdecydował, że może być bardziej skuteczny, jako osoba wolna od któregokolwiek z tych negatywnych wpływów.
Od tamtego czasu z radością pracował z tysiącami pacjentów, stosując to, co odkryli w tych wczesnych latach w Saskatchewan. Opublikował setki raportów w literaturze medycznej i psychiatrycznej, ale kiedy ich poglądy stały się powszechnie znane, literatura establishmentu już ich nie akceptowała, a ich raporty trafiły zamiast tego do literatury alternatywnej. Napisał wiele książek.
Działał w International Schizophrenia Foundation i był jednym z organizatorów dawnego Huxley Institute of Biosocial Research. Był redaktorem Journal of Orthomolecular Medicine, które było pierwszym czasopismem medycznym, które zwróciło uwagę na wiele ważnych nowych metod leczenia w medycynie, takich jak zespół drożdżakowy, toksyczność rtęci z amalgamatów, ortomolekularne leczenie schizofrenii i wiele innych schorzeń.
Głównym zainteresowaniem doktora Abrama Hoffera od 1967 roku było promowanie zasad medycyny ortomolekularnej i psychiatrii. Jego definicja wolnej od schizofrenii, zdrowej osoby jest taka, że jest to osoba wolna od oznak i symptomów, dobrze dogaduje się z rodziną oraz ze społecznością i płaci podatek dochodowy. Osiąga to nawet 90% wczesnych pacjentów, jeszcze nie bardzo zniszczonych przez chorobę i sposób jej leczenia. W przypadku pacjentów przewlekłych większość z nich osiąga to po 6 lub 7 latach leczenia. Leczenie było wielokrotnie opisywane. Literatura jest dostępna w International Schizophrenia Foundation.
„Jestem zadowolony z moich kolegów lekarzy, którzy szybko przechodzą do tego nowoczesnego paradygmatu i jestem bardzo sfrustrowany ogromną biernością moich kolegów psychiatrów, którzy wciąż czekają na Świętego Graala” – pisał Abram Hoffer.
Linus Pauling, dwukrotny laureat Nagrody Nobla miał 65 lat, kiedy planował odejść na emeryturę. Trafił jednak na pierwszą książkę Abrama Hoffera pt. How to Live with Schizophrenia (Jak żyć ze schizofrenią). Kiedy zobaczył tę książkę na półce swojego przyjaciela, przeczytał ją całą i dzięki niej postanowił nie odchodzić na emeryturę. Później drogi Linusa Paulina i Abrama Hoffera się połączyły. Razem napisali książkę o leczeniu raka pt. Healing Cancer: Complimentary Vitamin & Drug Treatments.
Doktor Abram Hoffer opublikował 36 książek i ponad 600 publikacji naukowych. Stworzył czasopismo medyczne Journal of Orthomolecular Medicine, którego był redaktorem naczelnym przez cztery dekady. Na emeryturę przeszedł w wieku 88 lat, mówiąc wtedy „Każdy powinien zmieniać karierę co 55 lat„. Zmarł w 2009 roku, w wieku 91 lat.
Źródło
DoctorYourself.com, About Abram Hoffer, M.D., Ph.D., http://www.doctoryourself.com/life_hoffer.html, dostęp: 09.02.2023
ISOM.ca, Abram Hoffer, MD, PhD, https://isom.ca/profile/abram-hoffer/, dostęp: 09.02.2023
Na tej stronie staram się wiernie prezentować treści udzielane przez doktora Abrama Hoffera oraz innych lekarzy medycyny ortomolekularnej. Nie jestem lekarzem, a treści te mają charakter informacyjny i nie stanowią fachowej porady medycznej. Przed podjęciem decyzji związanych ze zdrowiem skonsultuj się z lekarzem.